Σκηνοθέτες- Σεναριογράφοι

Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης γεννήθηκε στη Νάξο τον Δεκέμβριο του 1922. Το 1935 η οικογένειά του μετακόμισε μόνιμα στην Αθήνα. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής αναμείχθηκε στην αντίσταση. Συνελήφθηκε από τους Γερμανούς το 1943 και κρατήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν μέχρι τις 5 Μαΐου του 1945, οπότε και απελευθερώθηκε από τις συμμαχικές δυνάμεις. Όταν γύρισε στην Αθήνα το χειμώνα του 1945-46 οι παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν κέρδισαν το ενδιαφέρον του. Αν και δεν είχε προλάβει να ολοκληρώσει τη γυμνασιακή του μόρφωση, έδειξε ιδιαίτερη αφοσίωση στο γράψιμο. Το πρώτο θεατρικό έργο του παρουσιάστηκε το 1950 με τίτλο «ο Χορός πάνω στα στάχυα» από το θίασο Λεμού στο Θέατρο «Διονύσια» της Καλλιθέας. Ακολούθησαν πολλά θεατρικά του έργα με πιο γνωστά τα παρακάτω: «Έβδομη μέρα της δημιουργίας», «Η Αυλή των θαυμάτων», «Ηλικία της νύχτας», «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Γειτονιά των Αγγέλων», «Βίβα Ασπασία», «Αποικία των τιμωρημένων», «Το μεγάλο μας τσίρκο» και «Πρόσωπα για βιολί και ορχήστρα». Παράλληλα με το θέατρο στράφηκε και στον κινηματογράφο, όπου έγραψε σενάρια για κινηματογραφικές ταινίες. Ξεχώρισαν η «Στέλλα(1955)», «Ο δράκος(1956)», «Αρπαγή της Περσεφόνης(1956)», «Ραντεβού στην Κέρκυρα(1960)», «Κορίτσια στον ήλιο(1968)». Παράλληλα με τη συγγραφή θεατρικών έργων και σεναρίων εργαζόταν σε διάφορες εφημερίδες. Το διάστημα 1963-65 συνεργάστηκε με τη εφημερίδα "Ελευθερία", το 1965 ως το 1966 με την εφημερίδα «Ανένδοτος» και από το 1975 με την εφημερίδα «Νέα». Επηρεασμένος από την εμπειρία του στο στρατόπεδο συνέγραψε το βιβλίο «Μαουτχάουζεν». 

Ο Αλέκος Σακελλάριος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 7 Νοεμβρίου του 1913. Οι νομικές σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εκτοπίστηκαν από πολύ νωρίς από τις ζωηρές δημοσιογραφικές του ανησυχίες. Σαν δημοσιογράφος ξεκίνησε από τα μαθητικά του χρόνια με την έκδοση της χειρόγραφης εφημερίδας «Μαθητής», που συνέτασσε με τον παιδικό του φίλο Τάσο Βουρνά. Αργότερα με τον φίλο του Χρήστο Γιαννακόπουλο συνεργάστηκε στην έκδοση της εφημερίδας «Το Εικοσιτετράωρο» και των περιοδικών «Πρωτεύουσα» και «Σαββατοκύριακο». Διετέλεσε επίσης και διευθυντής της «Εβδομάδας», ενός από τα καλύτερα περιοδικά της εποχής του. Ως δημοσιογράφος συνεργάστηκε για 40 χρόνια με τις μεγαλύτερες εφημερίδες και περιοδικά όπως «Ελεύθερη Ελλάδα», «Ακρόπολις», «Καθημερινή», «Απογευματινή», «Μάχη», «Ελεύθερος Κόσμος», «Εθνικός Κήρυξ», «Ελεύθερος Τύπος»κ.α.. Εκτός από τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε με όλα τα είδη του γραπτού λόγου και ιδιαίτερα με το θέατρο. Πρωτοεμφανίστηκε γράφοντας νούμερα σε επιθεωρήσεις, όπως «τη Διδακτόρισσα» και «το Μπουμπούκι».Το 1935 ο θίασος του Πέτρου Κυριακού ανέβασε στο θέατρο Κοτοπούλη το πρώτο του θεατρικό έργο που έγραψε μαζί με τον Μήτσο Βασιλειάδη και είχε τίτλο «ο Βασιλιάς του Χαλβά». Η επιτυχία του έργου του ήταν τεράστια και η παράσταση διήρκησε για ένα χρόνο σε εποχές που ένας μήνας θεατρικών παραστάσεων ήταν μεγάλη επιτυχία. Ακολούθησαν τα έργα «Ταξίδι στ’ Αλγέρι» , «Μποέμης Αθήνας», «το Ρόδο του Ισπαχάν» και πολλά άλλα. Σε πολλές από τις θεατρικές του επιτυχίες συνεργάστηκε με τον παιδικό του φίλο, Χρήστο Γιαννακόπουλου. Στην πλούσια καριέρα του έγραψε ή συνέγραψε 180 θεατρικά έργα τα περισσότερα από τα οποία μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη.

Το κινηματογραφικό του έργο περιλαμβάνει 63 σενάρια και 51 σκηνοθετικές δημιουργίες Μερικά από αυτά είναι «οι Γερμανοί ξανάρχονται (1948)», «Ένα βότσαλο στη λίμνη (1952)», «Σάντα Τσικίτα (1953)», «Δεσποινίς ετών 39 (1954)», «Ούτε γάτα Ούτε ζημιά (1955)», «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο (1955)», «Δελησταύρου και υιός (1957)», «Η θεία απ' το Σικάγο (1957)», «Ένας ήρωας με παντούφλες (1958)», «ο Θύμιος τα κανε θάλασσα (1959)», «Τα κίτρινα γάντια (1960)», «Αλίμονο στους νέους (1961)», «Χαμένα όνειρα (1961)», «Όταν λείπει η γάτα (1962)», «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης (1963)», «Ο φίλος μου ο Λευτεράκης (1963)», «Χτυποκάρδια στο θρανίο (1963)», «ο Παράς και ο Φουκαράς (1964)», «Θα σε κάνω βασίλισσα (1964)», «Η Σοφερίνα (1964)», «Μοντέρνα Σταχτοπούτα (1965)», «Περάστε την πρώτη του μηνός (1965)», «Υπάρχει και φιλότιμο (1965)», ««Διπλοπενιές (1966), η Κόρη μου η Σοσιαλίστρια (1966)», «Καλώς ήλθε το δολάριο (1967)», «ο Σπαγγοραμένος (1967)», «Καπετάν φάντης μπαστούνι (1968)», «ο Στρίγγλος που έγινε αρνάκι (1968)» «Ο Ρωμιός έχει φιλότιμο (1968)», «Κρεβατομουρμούρα (1971)», «ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη (1972)». Το πρώτο του έργο το σκηνοθέτησε το 1946. Είχε γράψει το σενάριο «Παπούτσι από τον τόπο σου» για τη Φίνος Φιλμ, το οποίο θα σκηνοθετούσε η Γ. Τζαβέλλας ή ο Δ. Ιωαννόπουλος. Επειδή όμως κανένας από τους δύο δε δέχτηκε την πρόταση της Φίνος φιλμ. η εταιρεία του πρότεινε να το σκηνοθετήσει ο ίδιος. Χωρίς καμία γνώση για την κινηματογραφική τεχνική και με τη συμπαράσταση του παραγωγού του πέρασε στη κινηματογραφική σκηνοθεσία. Ο Σακελάριος ήταν ασυναγώνιστος στα ταμεία στη δωδεκαετία 1955-1965 και έξι ταινίες του έφτασαν στην κορυφή του ετήσιου καταλόγου εμπορικότητας. «Η καφετζού(1956)», «η Θεία από το Σικάγο(1957)», «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο(1959)», «η Αλίκη στο ναυτικό(1961)», «το δόλωμα(19640» και «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια(1966)». Η ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο» βραβεύτηκε ως η καλύτερη ταινία στη ρετροσπεκτίβα 1955-1959, που διοργανώθηκε στη πρώτη βδομάδα ελληνικού κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης. Για τα θεατρικά του έργα «Ένα βότσαλο στη λίμνη» και «Θανασάκης ο Πολιτευόμενος» τιμήθηκε με το έπαθλο Ξενοπούλου το 1952 και το 1954 αντίστοιχα. Πέθανε στις 28 Αυγούστου το 1991. 

Ο Βασίλης Γεωργιάδης γεννήθηκε στα Δαρδανέλια της Μικράς Ασίας. Στην Ελλάδα ήρθε μαζί με τους γονείς, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εγκαταστάθηκαν στην αρχή στο Ξυλόκαστρο και στην συνέχεια, μετά την απελευθέρωση της από του Γερμανούς, στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο Σχολή και αμέσως μετά, το 1951, γράφτηκε στην «Ακαδημία Κινηματογραφικών Σπουδών». Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 άρχισε να δουλεύει ως βοηθός σκηνοθέτη σε διάφορες ταινίες. Το 1954 ξεκίνησε τα γυρίσματα της πρώτης του ταινίας μεγάλου μήκους, «Οι Ασσοι του Γηπέδου» σε σενάριο του Ιακ. Καμπανέλλη. Μέχρι το 1960 ασχολήθηκε κυρίως με βουκολικά και κοινωνικά δράματα όπως οι ταινίες «Κρυστάλλω (1959)» και «οι Δοσατζήδες (1959)». Στην συνέχεια της πορείας του οι ταινίες του σημείωσαν μεγάλες επιτυχίες σε Ελλάδα και εξωτερικό. Οι ταινίες «Τα Κόκκινα Φανάρια (1963)», και «το Χώμα Βάφτηκε Κόκκινο (1965)» κέρδισαν υποψηφιότητα για το Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας, ενώ η ταινία του «Κορίτσια στον Ήλιο (1968)» κέρδισε υποψηφιότητα για την Χρυσή σφαίρα στην ίδια κατηγορία. Η πρώτη του μεγάλη εμπορική επιτυχία ήταν η ταινία «Οργή(1962)». Οι ταινίες του «Γάμος Αλα Ελληνικά (1964)», «Κορίτσια στον Ήλιο (1968)», «Ραντεβού με μια Άγνωστη (1968)» και «ο Μπλοφατζής (1969)» κέρδισαν σημαντικά βραβεία στα ΦΕΚΘ, κυρίως για τις ερμηνείες των πρωταγωνιστών τους. Προς το τέλος της κινηματογραφικής του καριέρας σκηνοθέτησε την ταινία «η Μάχη της Κρήτης(1970)». Σκηνοθέτησε συνολικά 20 ταινίες. Τιμήθηκε για το σύνολο της προσφοράς με το «Χρυσό Αλέξανδρα» στο ΦΕΚΘ 1999. Το 1972 μεταπήδησε στην τηλεόραση όπου κατάφερε να διαπρέψει με τις ποιοτικές τηλεοπτικές παραγωγές Μπολσόι Ιβάν και ‘Μπιγκ Τζόν’ (1972), Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται (1975), Γιούγκερμαν (1976), Οι Πανθέοι (1977), Συνταγματάρχης Λιάπκιν (1979) κ.α.  

Ο Γιάννης Δαλιανίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923 από γονείς Ρωσοπόντιους πρόσφυγες. Υιοθετήθηκε σε πολύ μικρή ηλικία από την οικογένεια του Ναούμ και της Ολυμπίας Δαλιανίδη. Στη διάρκεια της κατοχής φυγαδεύτηκε στο Βελιγράδι σε ένα θείο του για να αποφύγει την πείνα και τις στερήσεις. Λίγο αργότερα βρέθηκε μόνος του στη Βιέννη, όπου και συνελήφθη και οδηγήθηκε για ένα μικρό διάστημα σε στρατόπεδο εργασίας ανηλίκων. Επέστρεψε στην Ελλάδα τα Χριστούγεννα του 1942 και σπούδασε στη δραματική σχολή του Ωδείου στη Θεσσαλονίκη. Συνέχισε τις σπουδές του στο χορό και στο θέατρο στην σχολή Μούσλιγκερ της Βιέννης. Το καλλιτεχνικό του ντεμπούτο το πραγματοποίησε το 1946 στη Θεσσαλονίκη ως χορευτής με παρτενέρ τη χορεύτρια Καράλη, χρησιμοποιώντας το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο «Γιάννης Νταλ». Το 1949 πρωτοεμφανίστηκε ως ηθοποιός στην ταινία «Δύο κόσμοι» του Νόβακ – Φιλίππου. Από το 1953 ως το 1957 εργάστηκε στην Αθήνα ως χορογράφος, χορευτής και ηθοποιός στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Το 1958 έκανε την πρώτη του χορογραφία στον κινηματογράφο στην ταινία «Χαρούμενοι Αλήτες» του Ντίμη Δαδήρα. Την ίδια χρονιά ο Δημήτρης Αθανασιάδης γύρισε το πρώτο κινηματογραφικό του σενάριο με τίτλο «οι Καυγατζήδες». Ακολούθησαν τα σενάρια, «ο Μιμίκος και η Μαίρη (1958)», «το Κορίτσι της Αμαρτίας (1958)» «το Αγοροκόριτσο (1959), «Ποια είναι η Μαργαρίτα(1961)». Στη σκηνοθεσία πέρασε το 1959 με την ταινία «η Μουσίτσα» με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, η οποία είχε μεγάλη εμπορική επιτυχία. Ακολούθησαν το «Το αγορι που αγαπώ (1960)», «Λαός και Κολωνάκι (1959)», «Ένας βλάκας και μισός (1960)», «το Κοροϊδάκι της Δεσποινίδος(1960)». Το 1961 συνεργάστηκε με τη «Φίνος Φιλμ» και παρουσίασε τον «Κατήφορο» με μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Τα επόμενα χρόνια ειδικεύτηκε στην κωμωδία και ιδιαίτερα στο μιούζικαλ. Μερικές από αυτές είναι «Μερικοί το προτιμούν κρύο (1962)», «Κάτι να καίει (1964)», «Τέντυ μπόυ αγάπη μου (1965)», «Κορίτσια για φίλημα (1965)», «Ραντεβού στον αέρα (1966)», «Οι θαλασσιές οι χάντρες (1966)», «Μια κυρία στα μπουζούκια (1968)», «Γοργόνες και μάγκες (1968)», «Μια Ελληνίδα στο χαρέμι (1971)» κ.α.. Έκανε και ταινίες με αστυνομικό και κοινωνικό περιεχόμενο.  Συνολικά σκηνοθέτησε 76 ταινίες στις περισσότερες από τις οποίες έγραψε ο ίδιος το σενάριο. Συνέχισε την καριέρα του σκηνοθετώντας σήριαλ στη τηλεόρασης. 

Ο Ντίνος Δημόπουλος γεννήθηκε στο Πάλερο Αιτωλοακαρνανίας στις 21 Αυγούστου του 1921. Μπήκε στη Νομική Σχολή ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στη Σχολή του Γ. Σαραντίδη (1942). Στο τρίτο έτος εγκατέλειψε τη Νομική και αποφάσισε να ασχοληθεί με το θέατρο. Το 1946 έκανε την πρώτη του θεατρική εμφάνιση στο έργο «Οι Γερμανοί Ξανάρχονται». Δύο χρόνια αργότερα έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο στο ίδιο έργο. Ακολούθησαν οι εμφανίσεις του στις ταινίες «Θύελλα στο Φάρο (1950)», «Κατέστρεψα μια Νύχτα τη Ζωή μου (1951)», «Μεγάλοι Δρόμου (1953)». Αν και αυτοδίδακτος, το 1953 πέρασε με επιτυχία στη σκηνοθεσία εγκαταλείποντας σταδιακά την ηθοποιία. Η πρώτη του δουλειά ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος ήταν η ταινία της Φίνος Φιλμ «Οι Ουρανοί είναι Δικοί μας». Στην ίδια εταιρεία έμεινε σχεδόν 20 χρόνια και γύρισε πολλές αξιόλογες ταινίες, με τις οποίες σημείωσε μεγάλες εισπρακτικές επιτυχίες. Ανάμεσα σε αυτές «Το κλωτσοσκούφι (1960)», «Ο Θόδωρος και το δίκαννο (1962)», «Δεσποινίς διευθυντής (1964)», «Μια τρελλή... τρελλή οικογένεια (1965)», «Τζένη Τζένη (1966)», «Η νεράιδα και το παλικάρι (1969)»,«Η Αρχόντισσα και ο Αλήτης»κ.α.. Σκηνοθέτησε συνολικά 46 ταινίες και συνεργάστηκε και με άλλες εταιρείες. Γνωστές του ταινίες είναι ακόμη οι «Αμαρυλλίς (Το κορίτσι της αγάπης) (1959)», «Μια γυναίκα στην αντίσταση (1970)»,«Να 'τανε το 13 να 'πεφτε σε μας (1970)», «Πίσω μου σ' έχω σατανά (1971)», «Αγάπησα μια πολυθρόνα(1971)» κ.α... Επίσης έγραψε σενάρια για ταινίες που σκηνοθετήθηκαν από άλλους όπως «Ο φαφλατάς (1971)», «Οι άντρες ξέρουν ν' αγαπούν (1971)»,. «Εγωιστές (1971)», «Αέρα! Αέρα! Αέρα!» κ.α. Με την ταινία «Πυρετός στην Άσφαλτο» κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο ΦΕΚΘ του 1967,. Επίσης με τις ταινίες «Κοινωνία Ώρα Μηδέν (1966) και Κονσέρτο για Πολυβόλα (1967)». τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο σκηνοθεσίας. Πολλές από τις δημιουργίες του συμμετείχαν σε Διεθνή Φεστιβάλ όπως «Μανταλένα (1960)». Υπήρξε και θεατρικός συγγραφέας με σημαντικότερα έργα τα «Ο Εισαγγελέας», «Ο επόμενος» και «Βασίλειος πρώτος ο δούλος».και σκηνοθέτης θεατρικών παραστάσεων. Σημαντικό είναι και το λογοτεχνικό του έργο με πολλά βραβευμένα μυθιστορήματα και διηγήματα κυρίως για παιδιά. Όπως «Ο μαστρο-Πολύξερος και η παρέα του (1985)», «.Τα δελφινάκια του Αμβρακικού (1989)», «Το γειτονόπουλο του καλοκαιριού (1996)». Πέθανε στις 27 Φεβρουαρίου του 2003 από καρδιακό επεισόδιο. Η Δαμασκηνός Μιχαηλίδης ήταν ελληνική κινηματογραφική εταιρεία. Ιδρύθηκε το 1946 από τους Θεοφάνη Δαμασκηνό και Βίκτωρα Μιχαηλίδη ως εταιρεία διανομής. Ξεκίνησε δειλά, δειλά με συμπαραγωγές και το 1959 έκανε την πρώτη της παραγωγή, «Αμαρυλλίς, το κορίτσι της αγάπης». Μέχρι το 1970 υπήρξε παραγωγός ή συμπαραγωγός σε 31 ταινίες, μερικές από τις οποίες θεωρούνται οι σημαντικότερες του ελληνικού κινηματογράφου. Οι ταινίες τους έκαναν επιτυχία και στο εξωτερικό. «Τα κόκκινα φανάρια(1963)» και «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο(1965)» κέρδισαν υποψηφιότητες για όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας. Με πολλές ταινίες της συμμετείχε και στα Φεστιβάλ Καννών και Βερολίνου. Στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης βραβεύτηκε για τις ταινίες «Έγκλημα στα Παρασκήνια(1960)» (βραβείο φωτογραφίας και β γυναικείου ρόλου), «Γάμος αλά Ελληνικά(1964)» (βραβείο α γυναικείου ρόλου), «Επιστροφή(1965)»(βραβείο α γυναικείου ρόλου), «Ραντεβού με μία άγνωστη(1968)» (βραβείο α γυναικείου ρόλου), «η χαραυγή της νίκης(1971)» (βραβείο β γυναικείου ρόλου). Σημαντική θεωρείται και η σύμπραξή της με την εταιρεία Φίνος Φιλμ, με την οποία δημιούργησαν 7 ταινίες: «Τα κίτρινα γάντια (1960)» , «Χαμένα όνειρα (1961)», «Η Αλίκη στο ναυτικό (1961)», «Το χώμα βάφτηκε κόκκινο (1965)», «Τέντυ μπόυ αγάπη μου (1965)», «Υπάρχει και φιλότιμο (1965)» , «Ραντεβού στον αέρα (1965)». Η ταινία της εταιρείας με τα περισσότερα εισιτήρια ήταν «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια (1966)». 

 Πηγή: karagiannis-karatzopoulos